Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό. Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας — σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει. | Idealizadas vozes e adoradas dos que morreram, ou daqueles que estão para nós perdidos como os mortos. Ora, conosco, em sonhos, conversam; Ora, absorta em pensamento a mente os ouve. E junto com seu eco, num instante retornam os ecos da primeira poesia de nossa vida – sua música que, à noite, ao longe, se apaga. |
Fonte: Κ. Π. Καβάφης – Ο Επίσημος Δικτυακός του Αρχείου Καβάφη
Nenhum comentário:
Postar um comentário