Είμαστε κάτι... | Somos alguns...

Kostas Karyotákis | Robert de Brose

 

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει, στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.   Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες. Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη, στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει, μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.   Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις, χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε. Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.   Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε. Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Somos alguns quebrados e dormentes violões. O vento, quando os atravessa, versos, ecos discordes lhes desperta nas cordas que pendem tal correntes.   Somos umas antenas jamais sonhadas, que se erguem como dedos às esferas, em suas pontas o infinito reverbera, mas logo vêm ao chão, despedaçadas.   Somos muitas sensações em anarquia, sem chances de que um dia nos centremos. Nos nervos nossos a natureza se esvazia.   No corpo, na lembrança, assim sofremos, as coisas nos perseguem, e a poesia é o abrigo a que sempre recorremos.