terça-feira, 24 de março de 2020

Baquílides - Epinício V

Baquílides | Robert de Brose

Τῷ Αὐτῷ Κέλητι Ολύμπια.

Εὔμοιρε [Σ]υρακ[οσίω]ν
 ἱπποδινήτων στρατα[γ]έ,
γνώσῃ μὲν [ἰ]οστεφάνων
 Μοισᾶν γλυκ[ύ]δωρον ἄγαλμα, τῶν γε νῦν
5 αἴ τις ἐπιχθονίων, ὀρ-
 θῶς· φρένα δ' εὐθύδικ[ο]ν
ἀτρέμ' ἀμπαύσας μεριμνᾶν
 δεῦρ' <ἄγ'> ἄθρησον νόῳ·
ἦ σὺν Χαρίτεσσι βαθυζώνοις ὑφά-
10 νας ὕμνον ἀπὸ ζαθέας
νάσου ξένος ὑμετέραν
 πέμπει κλεένναν ἐς πόλιν,
χρυσάμπυκος Οὐρανίας
 καινὸς θεράπων· ἐθέλει
15 δὲ γᾶρυν ἐκ στηθέων χέων

αἰνεῖν Ἱέρωνα. Βαθὺν
 δ' αἰθέρα ξουθαῖσι τάμνων 
ὑψοῦ πτερύγεσσι ταχεί-
 αις αἰετὸς εὐρυάνακτος ἄγγελος
20 Ζηνὸς ἐρισφαράγου θαρ-
 σεῖ κρατερᾷ πίσυνος
ἰσχύϊ, πτάσσοντι δ' ὄρνι-
 χες λιγύφθογγοι φόβῳ·
οὔ νιν κορυφαὶ μεγάλας ἴσχουσι γαί-
25 ας, οὐδ' ἁλὸς ἀκαμάτας
δυσπαίπαλα κύματα· νω-
 μᾶται δ' ἐν ἀτρύτῳ χάει
λεπτότριχα σὺν Ζεφύρου
 πνοιαῖσιν ἔθειραν ἀρί-
30 γνωτος μετ' ἀνθρώποις ἰδεῖν·

τὼς νῦν καὶ <ἐ>μοὶ μυρία πάντᾳ κέλευθος
ὑμετέραν ἀρετὰν
ὑμνεῖν, κυανοπλοκάμου θ' ἕκατι Νίκας
χαλκεοστέρνου τ' Ἄρηος,
35 Δεινομένευς ἀγέρωχοι
 παῖδες· εὖ ἔρδων δὲ μὴ κάμοι θεός.
Ξανθότριχα μὲν Φερένικον
Ἀλφεὸν παρ' εὐρυδίναν 
πῶλον ἀελλοδρόμαν
40 εἶδε νικάσαντα χρυσόπαχυς Ἀώς,

Πυθῶνί τ' ἐν ἀγαθέᾳ·
 γᾷ δ' ἐπισκήπτων πιφαύσκω·
οὔπω νιν ὑπὸ προτέ[ρω]ν
 ἵππων ἐν ἀγῶνι κατέχρανεν κόνις
45 πρὸς τέλος ὀρνύμενον· ῥι-
 πᾷ γὰρ ἴσος Βορέα
ὃν κυβερνήταν φυλάσσων
 ἵεται νεόκροτον
νίκαν Ἱέρωνι φιλοξείνῳ τιτύς-
50 κων. Ὄλβιος ᾧτινι θεὸς
μοῖράν τε καλῶν ἔπορεν
σύν τ' ἐπιζήλῳ τύχᾳ
ἀφνεὸν βιοτὰν διάγειν·
 οὐ γάρ τις ἐπιχθονίων
55 πάντα γ' εὐδαίμων ἔφυ.

[Δῦναί π]οτ' ἐρειψιπύλαν
 [ἄνδρ' ἀνίκ]ατον λέγουσιν
[ἔρνος Διὸς] ἀργικεραύ-
 νου δώματα Φερσεφόνας τανισφύρου, 
60 καρχαρόδοντα κύν' ἄξον-
 τ' ἐς φάος ἐξ Ἀΐδα,
υἱὸν ἀπλάτοι' Ἐχίδνας·
 ἔνθα δυστάνων βροτῶν
ψυχὰς ἐδάη παρὰ Κωκυτοῦ ῥεέ-
65 θροις, οἷά τε φύλλ' ἄνεμος
Ἴδας ἀνὰ μηλοβότους
 πρῶνας ἀργηστὰς δονεῖ.
Ταῖσιν δὲ μετέπρεπεν εἴ-
 δωλον θρασυμέμνονος ἐγ-
70 χεσπάλου Πορθανίδα·

τὸν δ' ὡς ἴδεν Ἀλκμή<ν>ιος θαυμαστὸς ἥρως
τ[ε]ύχεσι λαμπόμενον,
νευρὰν ἐπέβασε λιγυκλαγγῆ κορώνας,
χαλκεόκρανον δ' ἔπειτ' ἒξ
75 εἵλετο ἰὸν ἀναπτύ-
 ξας φαρέτρας πῶμα· τῷ δ' ἐναντία
ψυχὰ προφάνη Μελεάγρου,
καί νιν εὖ εἰδὼς προσεῖπεν·
»Υἱὲ Διὸς μεγάλου,
80 στᾶθί τ' ἐν χώρᾳ, γελανώσας τε θυμὸν

μὴ ταΰσιον προΐει
 τραχὺν ἐκ χειρῶν ὀϊστὸν
ψυχαῖσιν ἔπι φθιμένων·
 οὔ τοι δέος.» Ὣς φάτο· θάμβησεν δ' ἄναξ
85 Ἀμφιτρυωνιάδας, εἶ-
 πέν τε· «Τίς ἀθανάτων
ἢ βροτῶν τοιοῦτον ἔρνος 
 θρέψεν ἐν ποίᾳ χθονί;
Τίς δ' ἔκτανεν; Ἦ τάχα καλλίζωνος Ἥ-
90 ρα κεῖνον ἐφ' ἁμετέρᾳ
πέμψει κεφαλᾷ· τὰ δέ που
 Παλλάδι ξανθᾷ μέλει.»
Τὸν δὲ προσέφα Μελέα-
 γρος δακρυόεις· «Χαλεπὸν
95 θεῶν παρατρέψαι νόον

ἄνδρεσσιν ἐπιχθονίοις.
 Καὶ γὰρ ἂν πλάξιππος Οἰνεὺς
παῦσεν καλυκοστεφάνου
 σεμνᾶς χόλον Ἀρτέμιδος λευκωλένου
100 λισσόμενος πολέων τ' αἰ-
 γῶν θυσίαισι πατὴρ
καὶ βοῶν φοινικονώτων·
 ἀλλ' ἀνίκατον θεὰ
ἔσχεν χόλον· εὐρυβίαν δ' ἔσσευε κού-
105 ρα κάπρον ἀναιδομάχαν
ἐς καλλίχορον Καλυδῶν',
 ἔνθα πλημύρων σθένει
ὄρχους ἐπέκειρεν ὀδόν-
 τι, σφάζε τε μῆλα, βροτῶν
110 θ' ὅστις εἰσάνταν μόλοι.

Τῷ δὲ στυγερὰν δῆριν Ἑλλάνων ἄριστοι
στασάμεθ' ἐνδυκέως
ἓξ ἄματα συνεχέως· ἐπεὶ δὲ δαίμων
κάρτος Αἰτωλοῖς ὄρεξεν,
115 θάπτομεν οὓς κατέπεφνε<ν> 
 σῦς ἐριβρύχας ἐπαΐσσων βίᾳ,
Ἀ[γκ]αῖον ἐμῶν τ' Ἀγέλαον
φ[έρτ]ατον κεδνῶν ἀδελφεῶν
[οὓς τέ]κεν ἐν μεγάροις
120 [–]ς Ἀλθαία περικλειτοῖσιν Οἰνέος·

[– ὤ]λεσε μοῖρ' ὀλοὰ
 [–]ς· οὐ γάρ πω δαΐφρων
[παῦσεν] χόλον ἀγροτέρα
 Λατοῦς θυγάτηρ· περὶ δ' αἴθωνος δορᾶς
125 μαρνάμεθ' ἐνδυκέως Κου-
 ρῆσι μενεπτολέμοις·
ἔνθ' ἐγὼ πολλοῖς σὺν ἄλλοις
 Ἴφικλον κατέκτανον
ἐσθλόν τ' Ἀφάρητα, θοοὺς μάτρωας· οὐ
130 γὰρ καρτερόθυμος Ἄρης
κρίνει φίλον ἐν πολέμῳ,
 τυφλὰ δ' ἐκ χειρῶν βέλη
ψυχαῖς ἔπι δυσμενέων
 φοιτᾷ θάνατόν τε φέρει
135 τοῖσιν ἂν δαίμων θέλῃ.

Ταῦτ' οὐκ ἐπιλεξαμένα
 Θεστίου κούρα δαΐφρων
μάτηρ κακόποτμος ἐμοὶ
 βούλευσεν ὄλεθρον ἀτάρβακτος γυνά,
140 καῖέ τε δαιδαλέας ἐκ
 λάρνακος ὠκύμορον 
φιτρὸν ἐξαύσασα· τὸν δὴ
 Μοῖρ' ἐπέκλωσεν τότε
ζωᾶς ὅρον ἁμετέρας ἔμμεν. Τύχον
145 μὲν Δαϊπύλου Κλύμενον
παῖδ' ἄλκιμον ἐξεναρί-
 ζων ἀμώμητον δέμας,
πύργων προπάροιθε κιχή-
 σας· τοὶ δὲ πρὸς εὐκτιμέναν
150 φεῦγον ἀρχαίαν πόλιν

Πλευρῶνα· μίνυθεν δέ μοι ψυχὰ γλυκεῖα·
γνῶν δ' ὀλιγοσθενέων,
αἰαῖ· πύματον δὲ πνέων δάκρυσα τλά[μων,]
ἀγλαὰν ἥβαν προλείπων.»
155 Φασὶν ἀδεισιβόαν Ἀμ-
 φιτρύωνος παῖδα μοῦνον δὴ τότε
τέγξαι βλέφαρον, ταλαπενθέος
πότμον οἰκτίροντα φωτός·
καί νιν ἀμειβόμενος
160 τᾶδ' ἔφα· «Θνατοῖσι μὴ φῦναι φέριστον

μηδ' ἀελίου προσιδεῖν
 φέγγος· ἀλλ' οὐ γάρ τίς ἐστιν
πρᾶξις τάδε μυρομένοις,
 χρὴ κεῖνο λέγειν ὅ τι καὶ μέλλει τελεῖν. 
165 Ἦρά τις ἐν μεγάροις Οἰ-
 νῆος ἀρηϊφίλου
ἔστιν ἀδμήτα θυγάτρων,
 σοὶ φυὰν ἀλιγκία;
Τάν κεν λιπαρὰν <ἐ>θέλων θείμαν ἄκοι-
170 τιν.» Τὸν δὲ μενεπτολέμου
ψυχὰ προσέφα Μελεά-
 γρου· «Λίπον χλωραύχενα
ἐν δώμασι Δαϊάνει-
 ραν, νῆϊν ἔτι χρυσέας
175 Κύπριδος θελξιμβρότου.»

Λευκώλενε Καλλιόπα,
 στᾶσον εὐποίητον ἅρμα
αὐτοῦ· Δία τε Κρονίδαν
 ὕμνησον Ὀλύμπιον ἀρχαγὸν θεῶν,
180 τόν τ' ἀκαμαντορόαν Ἀλ-
 φεόν, Πέλοπός τε βίαν,
καὶ Πίσαν ἔνθ ὁ κλεεννὸς
 [πο]σσὶ νικάσας δρόμῳ
[ἦλθ]εν Φερένικος <ἐς> εὐπύργους Συρα-
185 κόσσας Ἱέρωνι φέρων
[εὐδ]αιμονίας πέταλον.
 [Χρὴ] δ' ἀληθείας χάριν
αἰνεῖν, φθόνον ἀμφ[οτέραι-]
 [σιν] χερσὶν ἀπωσάμενον,
190 εἴ τις εὖ πράσσοι βροτῶ[ν.] 

Βοιωτὸς ἀνὴρ τᾶδε φών[ησεν, γλυκειᾶν]
Ἡσίοδος πρόπολος
Μουσᾶν, ὃν <ἂν> ἀθάνατοι τι[μῶσι, τούτῳ]
καὶ βροτῶν φήμαν ἕπ[εσθαι.]
195 Πείθομαι εὐμαρέως εὐ-
 κλέα κελεύθου γλῶσσαν οὐ[––]
πέμπειν Ἱέρωνι· τόθεν γὰ[ρ]
πυθμένες θάλλουσιν ἐσθλ[ῶν,]
τοὺς ὁ μεγιστοπάτωρ
200 Ζεὺς ἀκινήτους ἐν εἰρήν[ᾳ φυλάσσοι.]
Para o mesmo1, na montaria a pelo, em Olímpia

Ó abençoado general dos siracúsios
das vortipedálias montarias,
ao dulcidadivoso adorno das Musas
coroadas de violeta, saberás, se hoje alguém
5 dentre os mortais, reconhecer.
Correto o teu juízo
intrépido já afastando das agruras,
ora acá dirige o olhar e vê
que com as Graças de drapeado cós
10 teu hóspede um hino tece
desde a sagrada ilha à vossa
gloriosa cidade enviando-o,
famoso o servo de Urânia
de dourado toucado, pois deseja
15 um garrido do peito lançando,

louvar a Hierão. O fundo
céu cortando com céleres asas
afronta a águia do vasto Senhor,
a mensageira de Zeus largibramante,
20 confiante no poder de sua força.
Tremem com medo os pássaros
de fino pio, mas a ela nem os altos
píncaros da terra, nem do mar
as crespas e incansáveis ondas detêm.
25 Enquanto manobra no vasto abismo
a tenra pena, das lufadas ao sabor
de Zéfiro, aos homens preclara visão.
Assim também a mim por todo lado milhares de caminhos
abrem-se, através do quais vossa excelência
30 louvar, graças à Negrícoma Vitória

e ao bronzepectóreo Ares , ó altivos
filhos de Dinomenes: benfazejo seja sempre o deus!
E assim foi que ao baio Ferênico -
potro de cascos tempestuosos -
35 junto à margem do Alfeu de vasto curso,
o viu vencer a Aurora de áureos barços,
na mui sagrada terra de Pitó.
Tendo a Terra como testemunha, eu juro
que nunca dos primeiros cavalos

40 na corrida maculou-se com o pó,
verso ao fim voltado, co’um rompante
semelhante ao de Bóreas e,
guardado pelo seu condutor,
concedeu uma outra aplaudida
45 vitória a Hierão, amigo d’hóspedes,
havendo-a perseguido. Rico
é qualquer um a que o deus,
com um lote de bênçãos, deu,
junto da invejada sorte,
50 uma vida farta transcorrer.
Nenhum, pois, dos terrenos
nasce em tudo afortunado.
Contam que, outrora, o rasa-portões,
invencível broto de Zeus relampejante
55 ao palácio da cinturada Perséfone foi

e o cão de 
cerrados dentes trouxe
do Hades para a luz,
filho da intangível Equidna.
Lá dos homens as infelizes
60 almas viu ao longo das margens
do Cocito, folhas tais que o vento
sobre o pasto do Ida em direção
aos lúridos promontórios varre.
Entre as quais distinguiu a imagem
65 do intrépido lanceiro Portanida2.
Assim que o vistoso herói alcmênida
o viu brilhante na armadura,
à corona jungiu o estrídulo tendão
e, de brônzea ponta, afora
70 puxou uma flecha, abrindo

o tampo do carcás. Reagiu
contudo a alma de Meleagro,
e mirando-o bem, lhe contestou:
“Filho do Grande Zeus,
75 fica onde estás e te acalma!
Em vão não lances
áspera flecha de tua mão
sobre as almas dos mortos.
Nada a temer!”, disse, e pasmou o Senhor
80 filho de Anfitrião. Disse:

“Quem dentre os imortais
ou mortais um broto tal
gerou? em que terra?
Quem no matou? Ah, mas rápido
85 Hera de belo cós contra nossa
cabeça vai mandá-lo! Mas disso,
d’alguma forma, a flava Palas cuidará.
Ao que, em lágrimas,
respondeu-lhe Meleagro: “Difícil
90 é para os homens esquivar-se
do plano dos deuses.
Não o fora e o cavaleiro Oineu,
meu pai, teria aplacado a sagrada
ira da alvibrácia Ártemis belicr’oada,
95 ao implorar pela cidade

com sacrifícios de cabras
e de cinabrinos bois.
Invencível, pois, a deusa
uma fúria reteve: violenta atiçou
100 porcina cria belicosa
à ribeirinha Calidônia.
Lá, no preamar da força,
as vinhas cerrou c’os dentes,
matou rabanhos, e, dos mortais,
105 quem quer que a enfrentasse.
Demos lhe odiosa batalha, nós
os melhores dos Gregos, sem parar,
dias e dias a fio. E quando um deus
a vitória concedeu aos Etólios,
110 enterramos os que o rugente

javali matara com golpes violentos:
Dos meus, Ancaio e Agelau,
os mais queridos irmãos,
que no palácio gerara
115 Alteia, filhos mui gloriosos de Oineu.
(...) destruiu o nocivo Fado.
(...) mas nem assim a sanguinolenta
fúria cessou da Selvagem
Filha de Leto: pelo couro brilhante
120 brigamos sem cessar

c’os Curetes3 incansáveis.
Também eu, dentre vários,
reto Íficlo matei e o rápido
Afaretra, meu tio: pois Ares
125 d’ ânimo furibundo a amigo
na guerra não distingue de inimigo.
Cegos voam das mãos os dardos
sobre os corpos dos imigos
buscando a morte e a traz
130 a quem quer que um deus deseje.
Mas disso não cuidando,
a filha de Téstio, cavilosa a minha
mal-fadada mãe, tramou
para mim ruina, mulher sem coração,
135 e, erguendo-o da dedálea

arca, a brevifadada
tora queimou, aquela
que a Moira tecera outrora
para ser o marco de minha vida.
140 Acertara, pois, Clímeno o ilustre
filho de Daípalo, privando-o
da couraça sem pecha,
defronte à torre o apanhando.
Fugiam assim para a arquitetada
145 e arcaica cidade de Pleuronas.
Minguara-me a doce alma.
E sabendo pouca força me restar –
ah que tristeza! –, o último suspiro entre lágrimas dei,
conformado em deixar a luzia juventude”.
150 Conta-se que o inamovível

filho de Anfitrião essa única vez
lágrimas verteu, longidolente
o fado pranteando de um mortal.
E lhe disse: “Aos mortais melhor é não nascer,
155 nem ver, do sol, a luz.
Mas nada se ganha com lamúrias
Deve-se falar do que possível ter.
Por acaso no palácio
do belicoso Oineu haveria
160 uma solteira dentre as filhas

conforme a tua forma?
A ela, augusta a tomaria por esposa”.
E então a intrépida alma
de Meleagro disse: “Deixei
165 de alvo pescoço, no palácio,
Dejanira, ingênua ainda d’áurea
Cípria, que os mortais fascina”.
Ó alvibrácia Calíope
detém teu carro perfeito
170 neste ponto. A Zeus, filho de Crono,
hineia, dos deuses o Olímpio líder,
e ao incansável curso do Alfeu,
à força de Pélops, e Pisa,
onde o afamado Ferênico
175 com seus pés vencendo a corrida

veio de Siracusa de belas torres
portando para Hierão
as pétalas da felicidade.
Pelo bem da verdade, deve-se
180 louvar, a inveja afastando
de ambas as mãos, se algum
dentre os homens o sucesso alcança.
O homem beócio isto disse, das doces
Musas o ministro, Hesíodo4:
185 “aquele a que honram os Imortais,
seguir-lhe-á e a fama dos mortais”.
Obedeço de bom grado, sem
da justa senda me afastar, em enviar
a Hierão afamada uma palavra, daí,
190 pois, nascem as bases da nobreza
e queira o Megistopadre 
Zeus, na paz, imotas preservá-las.
Caça ao javali da Calidônia, Museu Capitolino, 
Inv. Scu. 917. Sarcófago em mármore 
do Proconeso datado do séc. III d. C. 
Ao centro, Meleagro e a deusa Ártemis.


Fonte: Thesaurus Linguae Graecae (TLG) - baseado na edição "Epinicorum Fragmenta", ed. J. Irigoin, Bacchylide. Dithyrambes, épinicies, fragments. Paris: Les Belles Lettres, 1993: 211–212. 

Notas ao texto:

1. Isto é Hiero de Siracusa (? - 476 a.C) para quem o Epinício 4 também havia sido dedicado. Essa ode data da 76ª Olimpíada 476 a. C. e foi comissionada para a mesma vitória celebrada pela 1ª Ode Olímpica de Píndaro.

2Isto é, neto de Porteu, pai Oineu. Oineu, casando-se com Alteia, gerou Meleagro, de que Baquílides aqui fala. Quando Meleagro nasceu, as Moiras (ou Partes) profetizaram que ele viveria apenas o tempo de uma acha de madeira terminar de queimar na lareira da família. Ao saber disso, Alteia, sua mãe, apaga a acha e a guarda em uma arca.  Quando seu pai, Oineu, organizou a caçada ao javali da Calidônia, mandou que Meleagro liderasse a competição, a que compareceram diversos heróis, e a caçadora virgem Atalanta, pelo qual ele se apaixonara. Atalanta é a primeira a ver o javali e a feri-lo com uma flecha, depois do que, Meleagro o mata com uma lança. Ele dá a pele do javali para Atalanta como prêmio, mas seu irmão, Toxeu, e seu tio (por parte de Alteia), Pléxipo, não concordam com a decisão e, na briga que se segue, Meleagro os mata. Ao saber disso, Alteia, enraivecida pela morte do irmão e do filho, joga ao fogo a fatídica acha de madeira que, ao se queimar, leva consigo a vida de Meleagro.

3Uma tribo de gregos associados com várias famílias, mas normalmente identificada com os Etólios.

4. Fr. 344 Merkelbach-West.

segunda-feira, 23 de março de 2020

Death | Morte

Percy Byshe Shelley | Robert de Brose

I.
Death is here and death is there,
Death is busy everywhere,
All around, within, beneath,
Above is death—and we are death.

II.
Death has set his mark and seal
On all we are and all we feel,
On all we know and all we fear,
* * * * * * * * * * *
III.
First our pleasures die—and then
Our hopes, and then our fears—and when
These are dead, the debt is due,
Dust claims dust—and we die too.

IV.
All things that we love and cherish,
Like ourselves must fade and perish;
Such is our rude mortal lot--
Love itself would, did they not.
I.
A Morte está aqui e a Morte está lá
A Morte se ocupa em todo lugar,
Em tudo em volta, sul ou norte,
No alto, a Morte - nós somos Morte.

II.
A Morte apôs sua marca e selo
Naquilo que somos e no que vemos
No que sabemos, no que tememos.
* * * * * * * * * * *
III.
Os prazeres, primeiro, mortos estão,
Logo a esperança e o medo. E então,
Estes mortos, único débito teremos:
Pó clama por pó, e assim morremos.

IV.
Tudo que amamos e bem queremos
Deve perecer como nós mesmos
Tal nos foi dado um mortal condão,
O amor mesmo iria, caso eles não.


The Funeral of Shelley por Louis Édouard Fournier (1889).

quarta-feira, 18 de março de 2020

The Haunted Place | O Vale Assombrado

Edgar Allan Poe | Robert de Brose


In the greenest of our valleys
By good angels tenanted,
Once a fair and stately palace —
Radiant palace — reared its head.
5 In the monarch Thought’s dominion,
It stood there!
Never seraph spread a pinion
Over fabric half so fair!

Banners yellow, glorious, golden,
10 On its roof did float and flow
(This — all this — was in the olden
Time long ago)
And every gentle air that dallied,
In that sweet day,
15 Along the ramparts plumed and pallid,
A wingèd odor went away.

Wanderers in that happy valley,
Through two luminous windows, saw
Spirits moving musically
20 To a lute’s well-tunèd law,
Round about a throne where, sitting,
Porphyrogene!
In state his glory well befitting,
The ruler of the realm was seen.

25 And all with pearl and ruby glowing
Was the fair palace door,
Through which came flowing, flowing, flowing
And sparkling evermore,
A troop of Echoes, whose sweet duty
30 Was but to sing,
In voices of surpassing beauty,
The wit and wisdom of their king.

But evil things, in robes of sorrow,
Assailed the monarch’s high estate;
35 (Ah, let us mourn! — for never morrow
Shall dawn upon him, desolate!)
And round about his home the glory
That blushed and bloomed
Is but a dim-remembered story
40 Of the old time entombed.

And travellers, now, within that valley,
Through the red-litten windows see
Vast forms that move fantastically
To a discordant melody;
45 While, like a ghastly rapid river,
Through the pale door
A hideous throng rush out forever,
And laugh — but smile no more.



No mais verde em nossos campos
por bons anjos habitado,
um palácio outrora santo —
radiante — fora assentado.
5 No império do Pensamento,
lá se erguia!
Serafim tão belo assento
com as asas não cobriria!

Áureas flâmulas, brilhantes,
10 no teto ruflavam em paz
(Isso tudo fora dantes,
tempos já atrás).
E cada brisa que soprava,
naqueles doces dias,
15 pela pálida balaustrada,
um odor alado espargia.

Peregrinos que ali passavam,
Por duas janelas luminosas
Viam espíritos que dançavam
20 a uma flauta harmoniosa,
em torno ao trono que ocupava
Porfirogênio!
E a glória que lhe acordava
como guia daquel reino.

25 Com perlas e os rubis mais lindos
engastado era o portão
pelo qual vinham fluindo, fluindo
em eterna procissão
um brilho de Ecos a quem cantar
30 era de lei,
com vozes de beleza sem par,
a astúcia e a graça de seu rei.

Mas coisas ruins e mui sombrias
assediaram do rei o alto estado
35 (Pranteemos! — pois nunca o dia
raiar-lhe-á, ó desolado!)
E em volta a casa, a antiga glória
de antão florida,
é só uma má lembrada estória
40 pelo tempo esmorecida.

Ora no vale os viajantes
à luz rubra podem ver
formas vastas, bruxeleantes,
que se movem sem querer;
45
Enquanto, tal rio lugente,
pelo portão corre dali
tétrica horde eternamente,
que gargalha — e não sorri.
Max Ernst, La Horde (1927)

Fonte: Poets of the English Language (Viking Press, 1950) - Poetry Foundation

Edições

vv. 7-8 [Serafim tão belo assento | às suas asas não teria - mar 2020] | v. 12 [éons já faz].
v. 43 [tremulantes - abril 2023]
v. 48 [e já não ri - abril 2023]